Podział
Dłuższy tekst naukowy powinien być podzielony na spójne i wyróżnione jednostki informacyjne, które są opatrywane odpowiednio sformatowanymi śródtytułami.

Hierarchia
Można wykorzystać pięć stopni śródtytułów (ułożonych hierarchicznie). Nie należy oznaczać śródtytułów cyframi lub literami^☆.

„Entery”
Nie należy wstawiać pustych wierszy („enterów”) przed lub po śródtytule – nawet jeśli śródtytuł znajduje się w ostatnim wierszu na danej stronie, a treść sekcji rozpoczyna się na stronie kolejnej^☆.

Kolejność
Śródtytuły stosujemy po kolei, w każdej sekcji zaczynając zawsze od śródtytułu 1° - do śródtytułu 5°, ale nie trzeba wykorzystywać wszystkich poziomów śródtytułów. Jeśli praca ma bardzo prostą strukturę, można zastosować nawet tylko ten pierwszy stopień śródtytułów.

Co najmniej dwa
Powinno się unikać stosowania tylko jednego śródtytułu danego rodzaju wewnątrz danej sekcji. Lepiej jest zastosować co najmniej dwa śródtytuły danego rodzaju wewnątrz sekcji lub nie stosować żadnego.

Od nowej strony
W przypadku takich sekcji jak: Streszczenie, Wprowadzenie (zaczynającej się tytułem artykułu), Bibliografia oraz Załącznik A (i każdy kolejny) – należy je rozpoczynać od nowej strony, a ich oznaczenia zapisywać u góry strony, wyśrodkowane i pogrubione (a więc zgodnie z zapisem właściwym śródtytułom 1°).

Rodzaje przypisów
Możliwe są dwa rodzaje przypisów: dolne (zamieszczane na dole strony) oraz końcowe (zamieszczane na końcu całego tekstu). Jeżeli tekst zawiera przypisy końcowe, należy zamieścić je w osobnej sekcji zatytułowanej Przypisy końcowe, zaczynającej się od nowej strony za Bibliografią. Sugerujemy jednak stosowanie przypisów dolnych, ponieważ łatwiej z nich korzystać w przypadku publikacji w wersji elektronicznej. Dalsze reguły i rekomendacje dotyczą przypisów dolnych.

Jedna myśl
Należy do niezbędnego minimum ograniczyć stosowanie przypisów uzupełniających informacje w tekście, a istotne treści powinny zostać wkomponowane w tekst główny. Jeśli jednak wprowadza się przypis dolny, to powinien zawierać on tylko jedną myśl. Bardziej złożone treści uzupełniające należy przenieść do Załącznika lub Materiałów uzupełniających.

Oznaczanie przypisów
Należy numerować wszystkie przypisy kolejno, tak jak pojawiają się w tekście, używając do tego cyfr arabskich. W tekście cyfry te przyjmują formę indeksów górnych. Sugerujemy, aby w przypadku prac zbiorowych rozpoczynać numerację przypisów od 1 dla każdego z rozdziałów.

Umiejscowienie
Zamieszczanie w tekście dłuższych cytatów, a także przedrukowywanie lub adaptowanie skal, tabel czy rysunków, wymaga podania informacji o prawach autorskich. W przypadku długich cytatów lub skal, zapisuje się je w przypisach dolnych, natomiast w przypadku tabel i rysunków – w adnotacji.

Uzyskanie zgody
W niektórych przypadkach konieczne jest uzyskanie zgody właściciela Copyright na dokonanie przedruku lub adaptacji wybranych treści (np. tabeli lub rysunku). Odpowiedzialność za uzyskanie zgody spoczywa na autorze tekstu. Zgoda nie jest potrzebna, kiedy autor korzysta z zasobów domeny publicznej, a także w przypadku większości licencji Creative Commons. Wówczas wystarczy tylko zamieścić stosowny odsyłacz bibliograficzny.

Referring & quoting
W literaturze psychologicznej występują dwa sposoby cytowania innych prac. Pierwszym z nich jest odwoływanie się do tekstu bez jego dosłownego przytaczania (referring), drugim – dosłowne przytaczanie fragmentu tekstu (direct quotations).

Odsyłacze
Każde cytowanie innej pracy jest w tekście opatrzone odpowiednim odsyłaczem bibliograficznym do cytowanej pracy, zawierającym nazwisko autora (bez imion i inicjałów) i rok publikacji. Jeśli nazwisko i rok nie pojawiają się w tekście, należy je wpisać w nawiasie okrągłym. Spis cytowanej literatury znajduje się na końcu tekstu w sekcji zatytułowanej Bibliografia.

1–2 autorów
Jeśli praca ma dwóch autorów, za każdym razem w odsyłaczu bibliograficznym w tekście lub w nawiasie należy podawać oba nazwiska, oddzielając je spójnikiem i, oraz rok publikacji^☆.
Mischel (1968) wykazał, że zachowanie w znacznym stopniu zależy od czynników sytuacyjnych.
Korelacje między cechami osobowości a zachowaniem w konkretnych sytuacjach były niskie (Mischel, 1968).
W swojej słynnej książce z 1968 r. Mischel przedstawił krytykę teorii cech osobowości. Eysenck i Fajkowska (2009) zaprezentowali teorię efektywności przetwarzania informacji.
Teoria efektywności przetwarzania informacji znalazła potwierdzenie w badaniach (Eysenck i Fajkowska, 2009).

Trzech autorów
Jeśli praca ma trzech lub więcej autorów, należy podać nazwisko tylko pierwszego autora, dodając skrót i in. (et al.) oraz rok. Reguła ta ma zastosowanie do odsyłaczy w tekście oraz do odsyłaczy w nawiasie. W przeciwieństwie do reguły APA 6, skrót i in. należy stosować już od pierwszego cytowania danej pracy trzech lub więcej autorów.
Thalmayer i in. (2020) przeprowadzili badania psycholeksykalne na językach afrykańskich.
Badania psycholeksykalne były prowadzone także w krajach afrykańskich (Thalmayer i in., 2020).

Komunikacja osobista
Informacja uzyskana w komunikacji osobistej może obejmować prywatne listy, notatki, wiadomości elektroniczne, rozmowy osobiste, rozmowy telefoniczne, wygłoszone wykłady itp. Nie należy włączać takich informacji jako pozycji do Bibliografii, ponieważ zwykle nie są ogólnie dostępne (jeśli są, należy je włączyć do Bibliografii). Podaje się je jedynie jako odsyłacze w tekście. Należy wtedy podać inicjały i nazwisko autora informacji oraz jak najdokładniejszą datę jej uzyskania.
A. B. Nowak (komunikacja osobista, 24 czerwca 2018)
(A. B. Nowak, komunikacja osobista, 24 czerwca 2018)

Podobny zapis
W przypadku odsyłaczy do dwóch różnych prac zawierających trzech lub więcej autorów oraz ten sam rok, które po skróceniu mają taki sam zapis, należy podać nazwiska pierwszych autorów i tak wielu kolejnych autorów, jak to konieczne do rozróżnienia dwóch prac, a następnie dodać skrót i in.^☆
Na przykład:
Nowak, Kowalski, Iksińska i Igrekowa (2010)
oraz:
Nowak, Kowalski, Złotopolska, Malinowska i Wiśniewski (2010)
byliby zapisywani po skróceniu jako:
Nowak i in. (2010).
Aby uniknąć niejednoznaczności, stosuje się następujący zapis:
Nowak, Kowalski, Iksińska i Igrekowa (2010) oraz Nowak, Kowalski, Złotopolska i in. (2010) zaproponowali pierwszy model tego zjawiska.

Nazwiska
Jeśli w tekście odwołujemy się do prac różnych autorów, którzy mają takie same nazwiska, ale różne inicjały, należy wpisać inicjały imion tych autorów przy każdym odwołaniu się do pracy w tekście, nawet jeśli chodzi o inny rok publikacji.
W tekście zasadniczym:
A. Nowak (2010) zaproponował trzyczynnikowy model.
Inny model wyróżnia cztery czynniki (B. Nowak, 2012).

W Bibliografii:
Nowak, A. (2010). Tytuł książki. Wydawnictwo.
Nowak, A., Kowalski, C. (2015). Tytuł książki. Wydawnictwo.
Nowak, B. (2012). Tytuł książki. Wydawnictwo.

Pierwsze nazwiska
Gdy mamy do czynienia z takimi samymi nazwiskami występującymi na pierwszym (ale nie drugim lub kolejnym) miejscu w odwołaniu się do prac dwóch lub więcej autorów, wówczas należy podać inicjał pierwszego autora przy każdym odwołaniu się do pracy w tekście.
Inny model wyróżnia cztery czynniki (B. Nowak, 2012).
Model trzyczynnikowy został zweryfikowany empirycznie (A. Nowak i Kowalski, 2015).

W tej samej pracy
Jeżeli kilkoro autorów tej samej pracy nosi to samo nazwisko, nie ma potrzeby uwzględniania w odsyłaczu bibliograficznym ich inicjałów ani imion. W takiej sytuacji należy zastosować standardowy format odsyłacza z nazwiskami autorów i rokiem publikacji.
(Block i Block, 1980)

Tożsame inicjały
Jeżeli dwóch cytowanych autorów nosi to samo nazwisko i ich inicjały się nie różnią, należy stosować standardowy format odsyłacza z nazwiskiem i rokiem publikacji. Jeśli jednak ważne jest podkreślenie, że pod tym samym nazwiskiem kryją się dwie różne osoby, najlepiej podać w odsyłaczu bibliograficznym pełne imiona obu autorów.
Krzysztof Nowak (2012) stwierdził, że ta dyspozycja jest uwarunkowana genetycznie, podczas gdy Karol Nowak (2017) wymienia wiele jej potencjalnych uwarunkowań środowiskowych.

ALFABETYCZNIE
W przypadku odwoływania się do dwóch lub więcej prac w tym samym nawiasie należy uporządkować je alfabetycznie według nazwisk pierwszych autorów, czyli w taki sposób, jak pojawiają się w Bibliografii. Odsyłacze do kolejnych prac oddziela się średnikiem.
W literaturze obecne są konkurencyjne modele tego zjawiska (Kowalski i Wiśniewski, 1998; Nowak, 1991).

Według daty
Dwie lub więcej prac tego samego autora należy uporządkować rosnąco według roku publikacji. Prace znajdujące się w druku należy umieścić na końcu. Nazwisko autora należy podać tylko raz, a dla kolejnych prac – wpisać tylko datę.
Wyniki najnowszych badań eksperymentalnych są niejednoznaczne (Nowak, 2020, 2021, w druku).

Zob. też
Można oddzielić odsyłacz do głównej pracy od pozostałych odsyłaczy w nawiasach przez wpisanie skrótu zob. też: (see also) przed mniej ważnymi pracami, które powinny być uporządkowane alfabetycznie.
Doniesienia z badań podważają założenie o ortogonalności tych czynników (Nowak, 2001; zob. też: Kowalski, 1999; Wiśniewski i in., 2007).

A, B, C
Jeśli kilka prac tego samego autora (lub autorów) zostało opublikowanych w tym samym roku, należy wstawić litery a, b, c itd. po roku publikacji (bez spacji między rokiem a literą). Należy powtarzać zapis roku dla każdej publikacji. Oznaczenia te powinny widnieć również w Bibliografii, przy czym poszczególne zapisy bibliograficzne należy uporządkować alfabetycznie według tytułu. Oznaczenia a, b, c itd. powinny być przyporządkowane kolejnym publikacjom na podstawie ich kolejności w Bibliografii, a nie na podstawie kolejności ich cytowania w tekście.
W ostatnich latach można obserwować wzrost zainteresowania tym zjawiskiem (Nowak i Kowalski, 2018a, 2018b, w druku; Wiśniewski, 2020a, 2020c).

UNIKAJ
Cytowanie pośrednie polega na powoływaniu się na tekst, do którego autor nie miał bezpośredniego dostępu, a który zna jedynie z innej pracy. Należy unikać tego rodzaju cytowania. Stosuje się je wyłącznie wtedy, gdy oryginalna praca jest bardzo trudno dostępna lub niedostępna w znanym autorowi języku.

ZAPIS
W Bibliografii powinno się znaleźć źródło wtórne (to, z którego autor korzystał), natomiast w tekście należy podać nazwisko autora oryginalnego dzieła oraz rok jego wydania (jeśli jest znany), a następnie po przecinku zapisać odsyłacz do wtórnego źródła poprzedzony przyimkiem za: z dwukropkiem.
Allport (1966, za: Nowak, 2000) zaproponował inne ujęcie tego problemu.

Rok nieznany
Jeśli autor omawia czyjąś koncepcję, badania itd. opisane w pracach, do których nie miał bezpośredniego dostępu, a które zna ze źródeł wtórnych i nie może wskazać daty żadnej konkretnej niedostępnej publikacji poświęconej omawianej tematyce, powinien powołać się jedynie na źródło, z którego korzystał.
W swojej teorii Allport (za: Nowak, 2000) wyróżnił dwa aspekty tego zjawiska.

Dzieła klasyczne
Przy cytowaniu bardzo starych prac, do których oryginalnego pierwszego wydania nie ma dostępu, należy podać rok tłumaczenia, z którego się korzysta, poprzedzając go skrótem tłum., lub rok wydania, z którego się korzysta, dopisując przed nim skrót wyd. Jeśli znana jest data oryginalnej publikacji, należy wstawić ją w odsyłacz, a za nią wstawić datę wydania, z którego autor korzystał. Obie daty są przedzielone ukośnikiem.
(Platon, tłum. 1980)
(Spinoza, wyd. 1988)
Watson (1890/1987)

Kanon oznaczania
Jeśli fragmenty klasycznych prac są jednakowo oznaczane we wszystkich wydaniach numeracją rozdziałów, wersetów itp., to do oznaczenia fragmentu pracy, z którego się korzysta, należy użyć tych oznaczeń zamiast numerów strony.
(Szekspir, 1623/1995, 1.3.36–37)

DZIEŁA RELIGIJNE
Dzieła religijne są traktowane jako nieposiadające autora, dlatego też w odsyłaczach bibliograficznych zamiast nazwiska autora wstawia się tytuł dzieła.
(Biblia Tysiąclecia, Pnp 2,10–14)

UMIEŚĆ
Wszystkie opublikowane prace cytowane w tekście wymagają zapisu w Bibliografii, włączając dzieła klasyczne. Zapisy w Bibliografii powinny odnosić się do całości dzieła, a nie tylko wykorzystywanych fragmentów (tj. całe książki, całe rozdziały prac zbiorowych lub całe artykuły).

WIELOKROTNIE
Jeśli w jednym akapicie kilkakrotnie odwołujemy się do pracy tego samego autora lub tych samych autorów poprzez przywołanie ich nazwisk w tekście poza nawiasem, to rok publikacji umieszczamy w nawiasie tylko za pierwszym razem. Jeśli jednak nazwiska pojawiają się w nawiasie, zawsze należy podać rok publikacji.
W swoim modelu Nowak i Kowalski (2000) podkreślają istotne znaczenie lęku. Nowak i Kowalski twierdzą wręcz, że lęk odgrywa kluczową rolę w tym procesie.

PIERWSZY RAZ
Jeśli w pierwszym odsyłaczu w danym akapicie zarówno nazwisko, jak i rok są umieszczone w nawiasie, należy wpisać rok w nawiasie przy następnym pojawieniu się nazwiska autora tej samej publikacji w tekście poza nawiasem.
Istotną rolę w tym procesie może odgrywać lęk (Nowak i Kowalski, 2000). Nowak i Kowalski (2000) twierdzą wręcz, że rola lęku jest kluczowa.

Ten sam AUTOR
Jeżeli w danym akapicie cytujemy więcej niż jedną pracę tego samego autora (lub tych samych autorów), w każdym odsyłaczu należy zapisać rok, niezależnie od tego, czy nazwisko pojawia się w tekście, czy w nawiasie.

ODSYŁACZE
W przypadku dosłownego przytaczania fragmentu tekstu należy w odsyłaczu w tekście podać nazwisko autora, rok publikacji źródła oraz numery stron lub akapitu (jeśli strony nie są numerowane). Jeżeli odsyłacz bibliograficzny pojawia się w zdaniu przed cytatem, nawias z numerem strony należy umieścić bezpośrednio po cytowanym fragmencie.
(Kowalski, 2012, s. 33–34)
(Nowak, 2020, akapit 3)
Kwiatkowski (2017) zauważył, że „tekst cytowany” (s. 27).

KRÓTKI CYTAT
Jeśli cytat składa się z mniej niż 40 słów, należy go włączyć w tekst w podwójnym cudzysłowie apostrofowym. Jeśli cytat pojawia się na początku lub w środku zdania, pełny odsyłacz bibliograficzny do źródła cytatu wraz z numerem strony powinien znaleźć się na końcu zdania.
„Tekst cytowany” kontynuacja zdania (Nowak, 2018, s. 131).
Początek zdania „tekst cytowany” (Wiśniewska, 2020, s. 18).

DŁUGI CYTAT
Jeśli cytat składa się z 40 lub więcej słów, należy go wydzielić z tekstu głównego bez użycia cudzysłowu. Taki cytat powinien zaczynać się od nowej linii i być wcięty od lewego marginesu w stosunku do reszty tekstu. Wcięcie całego cytatu powinno być takiej samej wielkości jak wcięcie początku akapitu zwykłego tekstu. Jeśli wewnątrz cytatu znajduje się więcej niż jeden akapit, drugi i każdy kolejny akapit należy oznaczyć dodatkowym wcięciem w pierwszym wierszu (wielkości połowy wcięcia stosowanego w zwykłym akapicie). Taki cytat powinien mieć interlinię taką samą jak reszta tekstu. Nie należy wstawiać pustych wierszy przed cytatem ani po nim. Jeśli odsyłacz do cytowanego źródła nie znalazł się w tekście głównym w zdaniu wprowadzającym cytat, należy wstawić nawias z odsyłaczem bibliograficznym do cytowanego źródła na końcu cytatu, za ostatnim znakiem interpunkcyjnym^☆.
Pojęcie motywacji nie jest jednoznaczne:
Wydaje się, że motywację można byłoby […] potraktować z jednej strony jako dyspozycję do uruchamiania, podtrzymywania, ukierunkowywania danych form zachowań (co podkreśla wymiar względnej stabilności pewnych form zachowań i możliwość przewidywania prawdopodobnych kierunków zachowań), a z drugiej jako aktualnie przebiegający proces podjętej aktywności ukierunkowanej na spełnienie pewnych celów, któremu towarzyszą rozmaite odczucia (emocje) i który angażuje różne formy życia psychicznego (jak np. myślenie, pamięć).
 Podobnie jak w przypadku emocji również przy analizie motywacji warto uwzględnić cztery jej poziomy, tj. predyspozycje, dyspozycje, stany i procesy. (Gasiul, 2018, s. 224)

SIC!
Dosłowne cytaty muszą być przytaczane dokładnie. Z wyjątkiem zasad tu opisanych przytaczany tekst powinien zawierać oryginalną pisownię, nawet jeśli jest ona niepoprawna, np. pod względem interpunkcji. Jeśli jakakolwiek niezgodność oryginalnego tekstu ze współczesnymi zasadami pisowni mogłaby wprowadzić czytelnika w błąd, należy za tym błędem wstawić w nawiasach kwadratowych wyraz sic! pisany kursywą^☆.

Można zmienić
Pierwsza litera pierwszego słowa w cytacie może być zmieniona na wielką lub małą – w zależności od kontekstu, w jakim pojawiają się cytowane słowa. Znak interpunkcyjny na końcu cytatu może być zmieniony tak, by pasował do składni wypowiedzenia, w którym znalazł się cytat. Ponadto w języku polskim dopuszczamy zmianę końcówki fleksyjnej tak, by pasowała do składni zdania, w którym pojawia się cytat. Takie zmiany nie wymagają wskazania.

Przytaczane odsyłacze
Dopuszczalne jest niepomijanie odsyłaczy zawartych w przytaczanym tekście. Prace, do których odnoszą się takie odsyłacze, nie powinny być umieszczone w Bibliografii, jeśli nie są cytowane w tekście zasadniczym. Jeśli jednak odsyłacze są pomijane, obowiązuje reguła określająca, w jaki sposób zapisywane jest pomijanie części tekstu.

Nr strony/akapitu
W przypadku cytowania materiałów z Internetu, należy podać w nawiasach okrągłych nazwisko autora, rok i numer strony. Jeśli dokument nie ma numeracji stron, należy podać numer akapitu (jeśli akapity są oznaczone numerami), zapisując go jako np. akapit 5.
Jak pisze Żechowski (2020): „poglądy, emocje, myśli terapeuty [...] niewątpliwie przenikają do terapii i pacjent w jakimś stopniu ma o nich swoje wyobrażenie” (akapit 5).

Brak numeru
Jeśli dokument nie ma numeracji akapitów ani stron, ale zawiera nagłówki, należy przytoczyć treść nagłówka, a po przecinku podać numer akapitu w danej sekcji.
Skorupa (2021) wyjaśniając, na czym polega kontenerowanie, podaje, że „rodzic-kontener pozwala dziecku wrzucać w siebie swoje wątpliwości dotyczące więzi i znajomości z innymi ludźmi i pomaga je wyjaśniać” (część Pytania w kontenerowaniu, akapit 3).

SKRÓĆ
W przypadku, gdy nagłówki są zbyt długie, by je przytaczać w całości, należy zamiast nich użyć krótkiego, ale sensownego tytułu zapisanego kursywą wewnątrz nawiasów okrągłych, składającego się z pierwszych słów długiego tytułu oryginalnego. Zgodnie z polskimi normami edytorskimi ucięcie długiego nagłówka na końcu oznacza się wielokropkiem bez nawiasów.
„Tekst cytowany” (Nowak i in., 2008, Sensowny początek długiego nagłówka…, akapit 2).

RODZAJE
W języku angielskim występują cudzysłowy podwójne “tekst” i pojedyncze ‘tekst’. W języku polskim należy używać podwójnego cudzysłowu apostrofowego: „tekst”. W pewnych sytuacjach należy używać też cudzysłowu ostrokątnego «tekst».

ostrokątny « »
W tekście ciągłym należy używać podwójnego cudzysłowu apostrofowego („”), by włączyć cytat w tekst. Cudzysłów ostrokątny (« ») służy do wyróżniania fragmentu tekstu, który już jest wyróżniony przez podwójny cudzysłów apostrofowy.
Kowalski (2012) stwierdził, że „tekst cytowany «cytat w cytacie» kontynuacja cytatu” (s. 19).
Jednak w przypadku długiego cytatu (cytat zawierający 40 słów lub więcej), do którego oznaczenia nie używa się cudzysłowu, należy użyć podwójnego cudzysłowu apostrofowego do oznaczenia cytowanej treści wewnątrz przytaczanego cytatu.

TYTUŁY
Zgodnie z regułami APA 7 (a więc w tekstach pisanych w języku angielskim) tytuł artykułu oraz rozdziału książki przytaczany w tekście powinien być zapisywany w cudzysłowie. Zgodnie z polskimi normami edytorskimi dopuszczalne jest stosowanie w takich sytuacjach zarówno cudzysłowu, jak i kursywy. Ze względu na reguły dotyczące zapisu wielkich liter w tytułach, przyjęte w niniejszych Standardach, proponujemy jednolitą regułę mówiącą, że każdy tytuł należy zapisywać kursywą. Reguła ta dotyczy tytułów książek, ich rozdziałów, artykułów, sekcji danego artykułu oraz nazw kwestionariuszy i ich skal.

NIE NALEŻY
Nie należy używać nawiasów okrągłych, by wprowadzić treść wewnątrz innego nawiasu okrągłego. W zamian należy użyć nawiasów kwadratowych lub innych znaków interpunkcyjnych:
(definiowana przez takie określenia, jak np. szczery, uczciwy i skromny; Ashton i in., 2004) (International Personality Item Pool [IPIP]; Goldberg i in., 2006)
Nie należy też używać jednego nawiasu okrągłego po drugim, w zamian należy użyć średnika:
(np. dwuczynnikowy; Nowak i Kowalski, 1999)

INTERPUNKCJA
Jeśli zdanie lub ciąg zdań objętych nawiasem kończy się wykrzyknikiem, pytajnikiem lub wielokropkiem, to taki znak umieszczamy przed nawiasem zamykającym. Natomiast kropkę stawiamy za nawiasem zamykającym. Zgodnie ze standardem APA 7 kropka kończąca całe zdanie znajdujące się w nawiasie powinna być przed nawiasem zamykającym, jednak w języku polskim kropkę stawia się za nawiasem zamykającym.

Średnik
Należy użyć średnika, aby oddzielić od siebie elementy, które już zawierają w sobie przecinek. Po średniku powinna znaleźć się spacja. Są pewne różnice między językami polskim i angielskim w zapisie średnika w statystykach. Ponieważ separatorem w ułamku dziesiętnym w języku angielskim jest kropka, takie ułamki mogą być oddzielane za pomocą przecinka. Jest to reguła właściwa dla języka angielskiego i zgodna z APA 7. W polskim zapisie ułamki dziesiętne podawane są tradycyjnie po przecinku, zatem do oddzielenia dwóch liczb, z których co najmniej jedna jest liczbą dziesiętną powinno się stosować średnik (np. kiedy liczba stopni swobody w analizie wariancji jest liczbą dziesiętną).
F(2,45; 116) = 3,71.
95% CI [0,012; 0,036]

Skrótowce
Skrótowce (zwane też akronimami) są skróconymi zapisami wielowyrazowych nazw własnych (np. IPIP jest skrótowcem od International Personality Item Pool) lub nazw pospolitych (np. RTV – radio i telewizja, DNA – deoxyribonucleic acid, czyli kwas dezoksyrybonukleinowy), które pełnią funkcję wyrazów (odmieniają się, np. PSL-u, PSL-owi itd., są produktywne słowotwórczo, np. PSL-owiec).

Skróty
Skróty to skrócenia (obecne tylko w piśmie) do jednej lub kilku liter często używanych i ogólnie znanych wyrazów lub grup wyrazowych, np. s. (strona), zob. (zobacz), m.in. (między innymi).

W tekście
Skrótowców nazw należy używać rzadko, a decyzję o ich stosowaniu należy podjąć z uwzględnieniem zasady zrozumiałości dla różnych odbiorców. Należy użyć najpierw pełnej nazwy, obok której w nawiasie powinien się znaleźć jej skrócony zapis (nie dotyczy to standardowych oznaczeń jednostek miary), a następnie konsekwentnie do końca tekstu stosować albo pełną nazwę, albo skrótowiec.
Skale regulacji nastroju (SRN) zostały skonstruowane przez Wojciszke (2003).
(Skale regulacji nastroju [SRN])
Skale regulacji nastroju (SRN; Wojciszke, 2003)
(Skale regulacji nastroju [SRN]; Wojciszke, 2003)

W rysunkach/tabelach
Należy wyjaśnić skrótowce umieszczone na rysunku lub w tabeli (poza powszechnie stosowanymi skrótowcami statystyk, np. M, SD). Dotyczy to każdego rysunku i tabeli, w której umieszczone są skrótowce, nawet jeśli są to te same skrótowce na kilku rysunkach lub w kilku tabelach. Należy unikać wprowadzania skrótowców w tytułach rysunków lub tabel, jeśli nie pojawiają się one w rysunku lub tabeli. Skrótowce powinny zostać wyjaśnione w adnotacjach pod każdą tabelą lub rysunkiem.

W śródtytule
Skrótowiec może występować w śródtytule, jeżeli został wcześniej wyjaśniony w tekście. Nie należy wyjaśniać skrótowca w śródtytule. Jeżeli rozwinięcie skrótowca występuje po raz pierwszy w śródtytule, należy wprowadzić skrótowiec dopiero przy kolejnym użyciu pełnej nazwy.

Początek zdania
Nie należy zaczynać zdania od słowa zapisywanego małymi literami lub wolno stojącego symbolu (np. α). Jeżeli symbol jest połączony ze słowem (np. β-endorfiny), można rozpocząć od niego zdanie tylko wtedy, gdy jest to konieczne, by uniknąć niefortunnego zapisu. Nie ma przeciwwskazań do rozpoczynania zdania od skrótowców pisanych wielkimi literami (np. APA).

Wyjątki
Niektórych skrótowców nie trzeba rozwijać. Dotyczy to tych, które weszły do powszechnego użycia (np. IQ, HIV) i dzięki temu są ogólnie zrozumiałe.

Jednostki miar
Należy używać skrótów i symboli dla metrycznych i niemetrycznych jednostek miary, którym towarzyszą wartości liczbowe (np. 4 cm). Nie należy powtarzać zapisu skróconych jednostek miary, gdy wiele wartości odnoszących się do nich występuje obok siebie.
16–30 kHz
0,3; 1,5 i 3,0 mg/dl

NIE SKRACAĆ
Należy rozwijać skróty jednostek, których nie poprzedzają wartości liczbowe.
mierzony w centymetrach
By uniknąć niejasności, nie należy skracać następujących jednostek czasu, nawet jeśli poprzedzają je wartości liczbowe: dzień, tydzień, miesiąc.

SI
Jednostki miary należące do międzynarodowego układu jednostek miar (SI, international system of units) należy zapisywać zgodnie z tym układem.
→ LINK, pod którym można pobrać broszurę .pdf: The International System of Units (SI)

Jednostki czasu
Należy używać skrótów następujących jednostek czasu: h (godzina), min (minuta), s (sekunda), ms (milisekunda), ns (nanosekunda). Dodatkowo dopuszcza się użycie polskiego skrótu godz. (godzina).

CZĘSTE
Poniżej wymienione są często występujące w tekstach wyrazy i wyrażenia, które zalecamy podawać w formie skrótów. Użycie innych skrótów, w szczególności tych stosowanych w opisach bibliograficznych, regulują inne zasady Standardów.
i tak dalej | itd. to znaczy | tzn. i tym podobne | itp. tak zwane | tzw. między innymi | m.in. zobacz | zob. na przykład | np. punkt | pkt porównaj | por. pod tytułem | pt.

TYLKO PIERWSZE
Tytuły i podtytuły artykułów, książek i rozdziałów w pracach zbiorowych należy zawsze zapisywać według tych samych zasad: wielką literą zapisuje się tylko pierwsze słowo tytułu oraz nazwy własne będące jego częścią. Dotyczy to zarówno tytułów przytaczanych w tekście, jak i stanowiących element zapisu bibliograficznego, niezależnie od tego, czy jest to tytuł w języku polskim czy obcym.
Explaining measurement nonequivalence using multilevel structural equation modelling: The case of attitudes toward citizenship rights
Występuje tu rozbieżność między polskimi Standardami a APA 7. Według APA 7 w niektórych sytuacjach wszystkie główne słowa w tytułach są zapisywane wielkimi literami (np. kiedy tytuły są przytaczane w tekście), a w innych stosuje się powyżej opisane reguły przyjęte w języku polskim (np. w zapisach bibliograficznych). Sugerujemy, aby w języku polskim stosować konsekwentnie te same reguły zapisu tytułów, niezależnie od miejsca, w którym tytuł jest przytaczany.

Wyjątek
Wyjątek stanowi zapis tytułów czasopism, w których wszystkie słowa rozpoczyna się wielką literą. Jest to zgodne zarówno z APA 7, jak i z regułami języka polskiego. Natomiast w przypadku podtytułów czasopism, zgodnie z polską normą, wielką literą zapisuje się jedynie pierwsze słowo.
Roczniki Psychologiczne
Studia Psychologica: Theoria et praxis

SKALE
Do zapisu nazw skal wchodzących w skład kwestionariusza proponujemy stosowanie podobnych reguł do tych dotyczących kwestionariusza. Jeżeli nazwy skal są tożsame z nazwami zmiennych, należy pamiętać o stosowaniu zapisu zgodnego ze znaczeniem, w jakim użyto danej nazwy, tzn. jeżeli mamy na myśli mierzoną zmienną, zapisujemy ją pismem prostym i małymi literami.
Współczynnik zgodności wewnętrznej skali Ekstrawersji wyniósł 0,81.
Poziom ekstrawersji w grupie 1 był istotnie wyższy niż w grupie 2.

TYTUŁY
Kursywę (którą ogólnie stosować należy rzadko) należy używać w przypadku przytaczania tytułów, np.:
W 1961 roku w książce pt. Pattern and growth in personality Allport zaprezentował swoją koncepcję osobowości.
Reguła ta dotyczy tytułów książek, rozdziałów książek, czasopism, artykułów w czasopismach i na stronach internetowych, filmów, nagrań wideo, programów TV oraz mikrofilmów. Niektóre z tych tytułów są pisane zgodnie z APA 7 kursywą, inne pismem prostym. Zgodnie z regułą zapisu tytułów w niniejszych Standardach, wszystkie tytuły przytaczane w tekście zasadniczym zapisywane są kursywą.

Wyróżnienie w kursywie
Jeśli w oryginalnym tytule występują elementy złożone kursywą (inne tytuły, nazwy itp.), to przytaczając taki tytuł, elementy te składamy czcionką antykwową (prosty krój pisma, w odróżnieniu od pochylonej kursywy). Na przykład jeśli oryginalny tytuł ma pisownię: Why Mikey’s right and my key’s wrong, to powołując się na niego, należy napisać np.
Chiat (1983) w artykule zatytułowanym Why Mikey’s right and my key’s wrong

Duże liczebniki
Zgodnie z regułami APA 7 grupy trzycyfrowe w dużych liczebnikach oddziela się za pomocą przecinków (np. 1,000 lub 1,500,000). Jest to niezgodne z zasadą polskiej pisowni, według której grupy trzycyfrowe w dużych liczebnikach należy oddzielać za pomocą twardej spacji. Zasada ta dotyczy wyłącznie liczb składających się z więcej niż czterech cyfr.
25 000, 750 820, 1 650 321 ale: 1000, 5000

NIE oddzielać
Według APA 7 nie należy oddzielać grup trzycyfrowych w przypadku zapisu numerów stron, liczb binarnych, numerów seryjnych, stopni temperatury, oznaczeń częstotliwości akustycznych, a także stopni swobody. Według zasad języka polskiego nie należy dzielić na grupy trzycyfrowe również cyfr po przecinku dziesiętnym (zasada ta jednak nie ma istotnego znaczenia dla psychologicznych tekstów naukowych, ponieważ w takich tekstach raczej nie znajdą się ułamki dziesiętne z co najmniej pięcioma miejscami po przecinku). Reguły dotyczące stosowania (lub nie) separatorów między grupami trzycyfrowymi obowiązują zarówno w tekście głównym, jak i w tabelach i na rysunkach, np. gdy w tabeli podaje się liczebności dużych prób, należy odseparować grupy trzycyfrowe. Co ważne, gdyby w tabeli w pracy w języku polskim znalazły się pod sobą liczby czterocyfrowe i dłuższe, należałoby zastosować spację także w zapisie liczb czterocyfrowych.

Ułamki dziesiętne
Dwie reguły APA 7 dotyczące pisowni ułamków dziesiętnych są niezgodne z polską tradycją. Zgodnie z APA 7: (a) w zapisie ułamków dziesiętnych nie używa się przecinków, lecz kropek; (b) należy użyć zera przed kropką tylko w ułamku, który potencjalnie mógłby przekroczyć 1. Reguły te dotyczą języka angielskiego. Zgodnie z polską tradycją w zapisie ułamków dziesiętnych używa się przecinków, nie kropek. Zera przed przecinkiem w ułamku używa się nawet wtedy, gdy potencjalnie nie mógłby on przekroczyć 1 (np. korelacje, proporcje, poziomy istotności).
0,33 cm d Cohena = 0,60 p = 0,028

Numeracja rzymska
Numeracja rzymska powinna być wprowadzona w przypadku zwyczajowo ustalonych terminów.
błąd II rodzaju
W zwykłym numerowaniu należy wybierać cyfry arabskie (np. tabela 2).

Wyjaśnianie
Nie należy wstawiać odsyłaczy bibliograficznych do znanych i powszechnie używanych statystyk, a jedynie do tych mniej znanych i do tych, które są używane w niekonwencjonalny sposób, lub wtedy, gdy statystyka sama w sobie jest tematem danej pracy.

Wzory
Nie należy przytaczać znanych i powszechnie używanych wzorów. Wzory należy przytaczać jedynie wówczas, gdy są nowe, rzadkie lub są tematem danej pracy.

W tekście
W przypadku referowania statystyk opisowych w tabeli lub na rysunku nie trzeba powtarzać ich w tekście. Powinno się jednak wskazać tabelę lub rysunek, w których są one opisane, oraz podkreślić wagę niektórych z tych danych w tekście, jeśli pomagają one w interpretacji wyników.

Równania w tekście
Krótkie i proste równania należy podawać w ciągłym tekście. Nie powinny one przekraczać wysokości wiersza. By zapisać w tekście ułamki, należy użyć ukośnika (/) i odpowiednich nawiasów w następującej kolejności: (a + b) – najpierw okrągłe
[y + z (a + b)] – potem kwadratowe
{[y + z (a + b)] x + c} – na końcu klamrowe

Należy wstawiać spacje między poszczególne znaki równania.

Numerowanie równań
Jeśli proste równania muszą być ponumerowane dla ułatwienia odnoszenia się do nich w tekście, powinny być zapisane w oddzielnym akapicie. W oddzielnym akapicie zapisuje się również wszystkie skomplikowane równania. Wyróżnione w ten sposób równania należy ponumerować cyframi arabskimi wpisanymi w nawiasy okrągłe. Zgodnie z APA 7 owe numery powinny znajdować się blisko prawego marginesu strony. Ponieważ w innych naukach (np. matematyce) powszechnie stosowany jest zapis z lewej strony, który jest również łatwiejszy do wprowadzenia, proponujemy dopuszczenie numeracji z dowolnej strony. W całym tekście powinna być ona stosowana konsekwentnie z jednej wybranej strony.
a + b + b (3)
W przypadku odnoszenia się w tekście do danego równania należy zapisać numer równania w ten sposób:
równanie 3 lub trzecie równanie

PORZĄDEK
Kiedy w pracy naukowej wymienia się różne powiązane ze sobą informacje, zaprezentowanie ich w formie uporządkowanej listy może ułatwić czytelnikowi ich odbiór. Elementy uporządkowanej listy mogą być wymienione w jednym akapicie lub w kolejnych wierszach (punktory i numeracje).

W AKAPICIE
Aby uporządkować informacje wymienione w jednym zdaniu lub akapicie, należy stworzyć listę, której elementy są oznaczone za pomocą kolejnych liter alfabetu zapisanych w nawiasie okrągłym. Poszczególne elementy listy są oddzielone przecinkami lub – jeśli same zawierają przecinki – średnikami.
Wyróżniono trzy podgrupy: (a) osoby o wynikach niskich, (b) osoby o wynikach przeciętnych i (c) osoby o wynikach wysokich.
Wyróżniono trzy podgrupy: (a) osoby o wynikach niskich, które uzyskały poniżej 20 punktów; (b) osoby o wynikach przeciętnych, które uzyskały między 20 a 50 punktów; (c) osoby o wynikach wysokich, które uzyskały powyżej 50 punktów.

Lista numerowana
Lista numerowana służy do porządkowania pełnych zdań lub akapitów. Jeżeli porządkowane treści nie są pełnymi zdaniami, należy zastosować oznaczenia literowe (jeśli preferowane jest wymienienie ich w obrębie jednego akapitu) lub punktory (jeśli preferowane jest wymienienie ich w osobnych wierszach). Za pomocą numerowanej listy można uporządkować np. kolejne kroki procedury badawczej lub wnioski sformułowane na podstawie wyników przeprowadzonych analiz.

Punktory
Kiedy porządkowane elementy nie są pełnymi zdaniami lub kiedy zastosowanie listy numerowanej mogłoby mylnie sugerować istotne znaczenie kolejności, w jakiej elementy zostały wymienione, należy zastosować punktory. W tym celu należy posłużyć się odpowiednią funkcją w edytorze tekstowym, wybierając dowolny kształt punktora (po zaakceptowaniu przesyłanego tekstu do druku kształt punktora zostanie zmieniony na preferowany przez wydawcę).

Zapis punktorów
Jeżeli porządkowane elementy są pełnymi zdaniami, należy rozpoczynać je wielką literą i kończyć kropką lub – jeżeli są pytaniami – znakiem zapytania. Jeżeli porządkowane elementy nie są pełnymi zdaniami, tekst po punktorze należy rozpocząć małą literą. W tej drugiej sytuacji uporządkowane elementy listy można zakończyć odpowiednio przecinkiem lub średnikiem lub też nie stawiać po nich żadnego znaku interpunkcyjnego. Zawsze jednak należy postawić kropkę po ostatnim elemencie wyliczenia.

Prawa autorskie
W przypadku wykorzystania w pracy tabel z innych źródeł, opatrzonych prawami autorskimi, należy umieścić w adnotacji pod daną tabelą informację o autorze i o właścicielu praw. W niektórych przypadkach konieczne może być uzyskanie zgody właściciela praw do materiału.

Numeracja
Należy numerować wszystkie tabele obecne w pracy cyframi arabskimi w takiej kolejności, w jakiej pojawiają się za pierwszym razem w tekście.
tabela 1, tabela 2, tabela 3
Zgodnie z regułami APA 7 słowo tabela w tekście pisane jest wielkimi literami. Jest to jednak niezgodne z regułami języka polskiego. Zgodnie z polską ortografią słowo tabela użyte w środku zdania pisane jest małą literą.

Literki
Nie należy w numeracji tabel używać przyrostków literowych (np. tabela 5a jest niepoprawnym zapisem). Jeśli praca zawiera załączniki z tabelami, rysunkami lub wykresami, należy je również kolejno ponumerować, lecz cyfry poprzedzić odpowiednią literą oznaczającą część załącznika.
tabela A1
(oznacza pierwszą tabelę z Załącznika A)
tabela B3
(oznacza trzecią tabelę z Załącznika B)
Sugerujemy, aby w analogiczny sposób numerować kolejne tabele zamieszczone w Materiałach uzupełniających, tj. poprzedzać numer tabeli np. dużą literą „M”.
tabela M1
(oznacza pierwszą tabelę w Materiałach uzupełniających)

OPIS TABELI
Oprócz numeru każda tabela powinna być opatrzona tytułem zwięźle opisującym jej zawartość. Tytuł tabeli zapisywany jest kursywą. Po określeniu Tabela X, zapisanym pogrubioną czcionką, oraz po jej tytule nie stawia się kropek.
Tabela 1
Tytuł tabeli

DAJ NAGŁÓWKI
Każda (także pierwsza) kolumna musi być opatrzona krótkim nagłówkiem. Pierwszy wyraz nagłówka należy zaczynać wielką literą.

WSKAŹNIKI
Różne wskaźniki (np. średnią, skośność) należy prezentować w oddzielnych kolumnach. Jeśli tabela zawiera estymatory (np. średnie czy korelacje), należy również, gdy jest to możliwe, podać przedziały ufności (określając przyjęty poziom prawdopodobieństwa, np. 95%).

NIE WYJAŚNIAJ
Jeśli w nagłówkach kolumn tabeli użyto standardowych symboli i skrótów dla nietechnicznych terminów (np. %, nr) czy statystyk (np. SD, M, χ²), nie trzeba ich wyjaśniać w adnotacji pod tabelą.

WYJAŚNIAJ
Skróty terminów technicznych, nazw grup itp. wymagają wyjaśnienia w tytule tabeli lub w głównej adnotacji pod tabelą.

PISOWNIA
Tytuł tabeli i skróty statystyczne (poza literami greckimi i akronimami, jak np. CFI czy RMSEA) w tabeli należy zapisywać kursywą.

Interlinia
Interlinia wewnątrz tabeli może wynosić jedną, półtorej lub dwie domyślne odległości dostępne w edytorze tekstowym. Interlinia w tytule i adnotacji powinna być podwójna.

Wielką literą
Tekst w każdej komórce tabeli powinien się rozpoczynać wielką literą, jeżeli tworzą go pełne zdania. Pojedyncze słowa lub wyrażenia w komórkach tabeli mogą się rozpoczynać małą literą.

Czcionka
Wewnątrz tabeli, w jej tytule i w adnotacji należy użyć tej samej czcionki, co w tekście głównym. Jest to nowa reguła, która pojawiła się w APA 7 w miejsce reguły obowiązującej w APA 6, zgodnie z którą wewnątrz tabeli należy używać zawsze czcionki bezszeryfowej (w przeciwieństwie do tekstu głównego).

Wyrównanie tekstu
Nagłówki kolumn powinny być wyśrodkowane w poziomie i wyrównane do góry w pionie. Zawartość komórek w pierwszej kolumnie powinna być wyrównana do lewej, ale może być wyśrodkowana, gdy jest krótsza niż nagłówek kolumny (np. pojedyncze liczby). Zawartość komórek w pozostałych kolumnach tabeli powinna być wyśrodkowana, jednak dłuższy tekst w komórkach może być wyrównany do lewej. Wartości liczbowe mogą (ale nie muszą) być dodatkowo wyrównane według przecinka w ułamku.

Wielkość tabeli
Jeśli tabela zajmuje więcej niż jedną stronę, należy na każdej stronie powtórzyć nagłówki jej kolumn. Najlepiej zrobić to za pomocą odpowiedniej funkcji w edytorze tekstowym, np. korzystając z opcji „Powtórz jako wiersz nagłówka na początku każdej strony” w MS Word. Jeśli tabela jest zbyt szeroka, aby zmieścić się na stronie, należy zmienić orientację strony na poziomą, a jeżeli to nie wystarcza – kontynuować tabelę na kolejnej stronie i powtórzyć pierwszą kolumnę. Dużą tabelę można też podzielić na dwie mniejsze, z których każda zmieści się na jednej stronie.

Linie tabeli
Linie tworzące tabelę należy ograniczyć tylko do linii poziomych na górze tabeli (linii stanowiącej granicę tabeli oraz linii oddzielających nagłówki poszczególnych kolumn od np. wyników tabeli) oraz linii umieszczonych na dole tabeli (linii stanowiącej granicę tabeli oraz ewentualnie linii oddzielającej zsumowane wyniki na dole tabeli od poszczególnych wyników w tabeli). Dopuszczalne jest także stosowanie linii poziomych do wyróżniania dodatkowych nagłówków wewnątrz tabeli (table spanners) lub w dużych tabelach, jeżeli zwiększają jej czytelność.

ZNACZENIE
Terminem rysunek określane są wszelkie graficzne przedstawienia informacji w pracy, które nie są tabelami, włączając wykresy, schematy, zdjęcia i inne.

Prawa autorskie
W przypadku wykorzystania w pracy rysunków z innych źródeł, opatrzonych prawami autorskimi, należy umieścić w adnotacji pod danym rysunkiem informację o autorze i o właścicielu praw. W niektórych przypadkach konieczne może być uzyskanie zgody właściciela praw do materiału.

NUMERACJA
Należy numerować wszystkie rysunki obecne w pracy cyframi arabskimi w takiej kolejności, w jakiej pojawiają się za pierwszym razem w tekście. Jeśli jeden rysunek składa się z kilku oddzielnych części, sposobem na ich oznaczenie jest wykorzystanie dodatkowych oznaczeń literowych, np. A, B.
rysunek 1, rysunek 2, część A rysunku 3
Zgodnie z regułami APA 7 słowo rysunek w tekście pisane jest wielkimi literami. Jest to jednak niezgodne z regułami języka polskiego. Zgodnie z polską ortografią słowo rysunek użyte w środku zdania pisane jest małą literą.

Literki
Jeśli praca zawiera załączniki z tabelami, rysunkami lub wykresami, należy je również kolejno ponumerować, lecz cyfry poprzedzić odpowiednią literą oznaczającą część załącznika.
rysunek A1
(oznacza pierwszy rysunek z Załącznika A)
rysunek B3
(oznacza trzeci rysunek z Załącznika B)
Sugerujemy, aby w analogiczny sposób numerować kolejne rysunki zamieszczone w Materiałach uzupełniających, tj. poprzedzać numer rysunku np. dużą literą „M”.
rysunek M1
(oznacza pierwszy rysunek w Materiałach uzupełniających)

Opis rysunku
Rysunek posiada tytuł, który jest umieszczany nad wizualną reprezentacją informacji i zapisywany kursywą, bez kropki na końcu. W wierszu ponad tytułem należy zapisać pogrubioną czcionką wyrażenie Rysunek X z numerem rysunku w miejscu X. Pod rysunkiem mogą znajdować się różne rodzaje adnotacji (opisane w Standardach).

Legenda
Jeśli rysunek tego wymaga, należy również dołączyć do niego legendę. Legenda wyjaśniająca symbole zawarte na rysunku powinna być umieszczona wewnątrz niego, ponieważ jest jego integralną częścią. Jeśli jednak legenda nie mieści się w granicach rysunku, należy ją umieścić pod nim lub nad nim. Symbole, które nie zostały wyjaśnione w legendzie, należy objaśnić w adnotacji głównej pod rysunkiem.

Czcionka
Wewnątrz rysunku należy używać czytelnej, najlepiej bezszeryfowej czcionki (np. Arial, Calibri, Helvetica). Wielkość czcionki powinna się zawierać w granicach od 8 do 14 punktów. Czcionka w tytule i adnotacji powinna być taka jak w całej pracy.

RODZAJE
W zależności od rodzaju prezentowanej informacji wyróżnia się trzy rodzaje adnotacji umieszczanych pod tabelą lub rysunkiem: adnotacja główna, adnotacja szczegółowa oraz adnotacja prawdopodobieństwa.

POD
Adnotacje wypisuje się pod tabelą lub rysunkiem. Każdy rodzaj adnotacji zaczyna się od nowej linii i kończy się kropką. Adnotacje danego rodzaju oddzielane są średnikiem lub kropką.

Adnotacja
Jeśli wśród adnotacji znajdują się adnotacje pierwszego rodzaju, poprzedza się je słowem Adnotacja, pisanym kursywą i zakończonym kropką. Jeśli znajdują się wyłącznie adnotacje drugiego i/lub trzeciego rodzaju, nie poprzedza się ich tym określeniem.

Dokładnie
Nie wszystkie tabele i rysunki wymagają adnotacji. Jeżeli jest to możliwe, lepiej jest podać dokładne wartości p w tabeli (np. 0,235 lub 0,008; wartości mniejsze od 0,001 należy zapisać jako < 0,001), niż wprowadzać oznaczenia gwiazdkowe dla poszczególnych poziomów istotności przy wartościach statystyk testowych.

Interlinia
Interlinia w adnotacji powinna być podwójna.

Adnotacja główna (general note) zawiera podstawowe informacje wyjaśniające zawartość tabeli lub rysunku (np. co oznacza użycie w tabeli kursywy lub pogrubionej czcionki). Kończy ją wyjaśnienie skrótów i symboli zawartych w tabeli lub rysunku. Jeśli tabela lub rysunek zostały zaczerpnięte z innego źródła, należy na końcu tej adnotacji dołączyć informację o oryginalnym ich pochodzeniu.
Źródło: Adres bibliograficzny wg reguł opisanych w Standardach

Adnotacja szczegółowa (specific note), pojawiająca się w nowym wersie pod główną adnotacją, dotyczy poszczególnych kolumn, rzędów lub komórek tabeli (np. informuje o wielkości badanej próby) lub fragmentu rysunku. Oznacza się ją poprzez indeks górny kolejnymi literami alfabetu (np. a, b, c), które pojawiają się również przy tekście w odpowiednich komórkach tabeli lub fragmentach rysunku. Indeksy należy wprowadzać w sposób uporządkowany, od lewej do prawej i od góry do dołu tabeli/rysunku. Kolejne adnotacje szczegółowe umieszcza się jedna obok drugiej, zwykle nie zaczyna się ich od nowego wiersza, choć jest to dopuszczalne w przypadku długich opisów. Zgodnie z APA 7 indeks górny należy oddzielić od tekstu za pomocą spacji zarówno w komórkach tabeli (spacja przed indeksem), jak i w adnotacji (spacja po indeksie). W polskich pracach naukowych należy jednak stosować reguły języka polskiego, zgodnie z którymi przed indeksem górnym w komórkach tabeli lub na rysunku nie wstawia się spacji (ale wstawia się ją po indeksie w adnotacji).
Zapis w komórce tabeli:
Płeć^a
Zapis w adnotacji:
^a Mężczyzna = 1, kobieta = 2. ^b Warunek kontrolny = 0, warunek eksperymentalny = 1.

Adnotacja dotycząca prawdopodobieństwa (probability note) pojawia się w nowym wersie pod adnotacją szczegółową i wyjaśnia użycie w tabeli/rysunku wszystkich oznaczeń (wartości p) z gwiazdką (np. *, **, ***). Odsyłacze gwiazdkowe (*, **, ***) umieszczane są w tabeli/rysunku obok wartości statystyk testowych (np. t, F lub r) według poziomu istotności zaobserwowanej prawidłowości, tzn. od jednej gwiazdki (poziom 0,05) do trzech gwiazdek (poziom 0,001). Jeżeli wartości p są prezentowane w tabeli/rysunku, nie ma potrzeby stosowania oznaczeń gwiazdkowych (stosuje się je tylko wtedy, gdy w tabeli/rysunku prezentowane są same wartości statystyk testowych, bez p). Zgodnie z APA 7 nie należy oddzielać gwiazdek od tekstu za pomocą spacji w komórkach (brak spacji przed gwiazdką) ani w adnotacji (brak spacji po gwiazdce). Jednak w pracach naukowych w języku polskim należy stosować w tym przypadku jednolite zasady zapisu indeksów górnych, tzn. nie wstawiać spacji przed oznaczeniem gwiazdkowym w tabeli / na rysunku, ale wstawiać ją po oznaczeniu gwiazdkowym w adnotacji.
Zapis w komórce tabeli:
0,25*
Zapis w adnotacji:
* p < 0,05; ** p < 0,01; *** p < 0,001.

Do Bibliografii
Należy pamiętać, aby wszystkie pozycje cytowane w tekście zasadniczym znalazły się w Bibliografii. Zasada ta nie dotyczy przekazów ustnych, których zapis nie jest ogólnodostępny oraz pozycji cytowanych w przytaczanych dosłownie fragmentach innych publikacji.

Liczba autorów
W zapisie bibliograficznym należy wymienić nazwiska (wraz z inicjałami imion) wszystkich autorów, jeżeli ich liczba nie przekracza 20^☆. Jeżeli liczba autorów publikacji wynosi 21 lub więcej, należy zapisać nazwiska i inicjały imion pierwszych 19 autorów, następnie po przecinku wstawić wielokropek i podać nazwisko (wraz z inicjałami imienia lub imion) ostatniego autora. Pomiędzy inicjałami imion autorów należy wstawiać pojedynczą spację. Wielokropek w języku angielskim jest zapisywany bez nawiasu, natomiast w języku polskim zapisujemy go w nawiasie kwadratowym […], jak w przypadku pominięcia w cytacie.